آنهایی که حضور و ازدحام مردم را در 9 دی 88 یک اتفاق می دانستند، در خلاء و خلوتی 25 بهمن 89، پاسخی دندان شکن تر از همیشه، از این مردم دریافت کردند که اگر اندک شعور سیاسی هم برای آنها باقی مانده باشد، بایستی تا آخر عمر از این همه خفت، خجل و سرافکنده شده و سر در لاک خویش فرو برند!

مردم ما روزی را با حضور خود در فراخوان نظام و روز دیگری را با عدم استقبال از فراخوان سران فتنه، بصیرتی را به نمایش گذاشتند که طی آن با رویکرد به نظام و ولی امر مسلمین و پشتکرد به همه کسانی که مقابله با نظام را در دستور کار خود قرار داده و صف خود را از مردم جدا کرده اند، استکبار جهانی و صهیونیسم بین الملل را در راستای تحقق رویاهای شومشان، برای همیشه ناامید کرده اند.

تمام رسانه های خارجی و مخصوصاً فارسی زبانها با آماده باش کامل و بکارگیری تمامی توان و سرمایه های فکری و تکنیکی خود به میدان آمده بودند تا به کمک بیانیه یک بازیخورده سیاسی که به بهانه حمایت از انقلاب مصر و تونس، اما به منظور وزن کشی و ایجاد چالشی مشابه مصر و برگزاری روز خشم در ایران، مردم را به صحنه فراخوان کرده بود که خوشبختانه باز هم سرشان به سنگ خورد!

تجمعات 100 نفره اوباشها در روز 25 بهمن 89 که سابقه هتک حرمت عاشورا و تمثال حضرت امام را نیز دارند و تابع ضرباهنگ غرب اند، در دو سه گوشه تهران بزرگ که با آتش بازی و هجوم به مردم، خودنمائی می کردند، در مقایسه کمی و کیفی با حضور دهها میلیونی مردم در 9 دی و 22 بهمن 88 و نیز 22 بهمن 89 که شورانگیزترین شعارها را علیه فتنه فریاد کرده و بشدت خواهان محاکمه و مجازاتشان بوده اند،ثمره ای جز اثبات مرگ سیاسی خوارج جدید که در نهروان توهمات خود اردو زده اند، ندارد.

بنظر حقیر 25 بهمن 89،سقوط آزاد داوطلبانه ای بود که نمی توان از آن تعبیری بهتر از اصرار سران فتنه به انتحار سیاسی داشت که در فضایی هیپتونیزمی،بازی خورده های استکبار، این سرنوشت تلخ را برای خود انتخاب کرده و با صدور بیانیه هایی که شبیه به قرصهای توهم زا و روانگردان اند،آب در هاون می کوبند!

بیچارگی سیاسی سران فتنه از آنجایی آشکارتر می شود که با قیاس مع الفارق و کودکانه گمان می کردند که می توانند از انقلاب مصر و تونس برای به مقابله عمومی با نظام جمهوری اسلامی که نظامی مردمی و اسلامی است، الگو بگیرند و نظام ما را دچار چالشهای مشابه کنند! غافل از آنکه آنان از مردم ما الگو گرفته و خواهان برقراری نظامی شبیه جمهوری اسلامی،رهبری و امامت ولی فقیه و دولتی شبیه دولت ایران شده اند و از طرفی مردم ما در سه روز قبل، بزرگترین لبیک سیاسی را در راهپیمائی عظیم ۲۲ بهمن ۸۹ به فراخوان رهبری معظم انقلاب به نمایش گذاشته و تمامی خواص تاثیرگذار نیز با مردم همراه بوده اند!!

جالب ترین نکاتی را که می توان در متن و حاشیه این فراخوانی ناکام مورد اشاره قرار داد، عبارتند از:

1-عدم استقبال قاطع مردم و حتی اقشار حاضردر فتنه 88 از فراخوان اخیر !

2-شکست پروژه استکباری ایجاد روز خشم در ایران و نمایش بی وزنی سیاسی جریان فتنه در مردم

3-ادامه سکوت برخی از خواص در قبال این اقدامات چالش آفرین!

4-مقابله خودجوش مردمی با تجمعات کوچک، اما شرارت آمیز جریان فتنه

5-اصرار سران فتنه به انتحار سیاسی و ادامه فعالیتهای غیر قانونی خود

6-اثبات جدایی صف سران فتنه از صفوف بهم فشرده مردم

7-سوء استفاده از رأفت الهی رهبری معظم و نظام جمهوری اسلامی ایران

8-افزایش آمادگی افکار عمومی برای محاکمه و مجازات سران فتنه

مع الوصف شکست و ناکامی مفتضحانه دیروز جریان فتنه، نشان داد که مردم ما دارای بصیرت کامل دینی و سیاسی اند و ولایتمدارانه با جریانات ضدولایت مقابله کرده و از احیای دوباره این جریان استحاله شده و بازگشت رفوزه های سیاسی به کرسی های قدرت، جلوگیری بعمل خواهند آورد و آنها در قالب هر چهره ای، هرگز نخواهند توانست اعتماد مجدد مردم را کسب کرده و دوباره به عرصه سیاست بازگردند.

حقیر بر این باورم که سران فتنه به سرنوشت سیاسی سران نهضت آزادی دچار شده و طبق سیره امام راحل، تمام کسانی که با اصول مخالفت کرده و پس از اتمام حجتهای نظام همچنان بر طبل جنگ کوبیده و نظام را دچار چالشهای امنیتی و حیثیتی نموده می نمایند، برای همیشه صلاحیت اخذ هر مسئولیتی در نظام جمهوری اسلامی را از دست داده اند.

در پایان ضمن قدردانی مجدد از مردمی که در تمامی امتحانات همواره سربلند بوده اند، متذکر می شوم که سران فتنه از انجام هیچ تلاشی برای مقابله با نظام و ایجاد چالشهای براندازانه، فروگذار نکرده اند و تردید نباید کرد که ناکامی آنها تنها و تنها بخاطر روشنگریهای مقام عظمای ولایت و بصیرت سیاسی و دینی مردم ما بوده است و بنابراین از این پس هیچکس نباید بین چهره های فتنه که دارای مواضع مکمل اند، تفاوت قائل شده و فرق بگذارد، تا جائیکه کسی جرات کند، بازگشت تیم خود به صحنه انتخابات آتی را مشروط به تحقق شرایطی بداند که باز هم برای نظام چالش آفرین و تنش زاست و طبعاً نمی تواند جدای از پروژه چندشعبه ای باشد که غالباً در انقلاب نرم برای مراحل مختلف طراحی و تدارک می شود!

صادقعلی رنجبر-عضو هیئت علمی دانشگاه